Français modifier

Étymologie modifier

De l’occitan marrounar[1].

Verbe modifier

marroner \ma.ʁo.ne\ intransitif 1er groupe (voir la conjugaison)

  1. (Provence) Être victime du jeu d’un proche qui a le don de vous faire bisquer.
  2. (Provence) Variante de marmonner.

Variantes modifier

  • marronner (« marmonner, éprouver du dépit »)

Prononciation modifier

Références modifier

Ancien français modifier

Verbe modifier

marroner \Prononciation ?\ transitif (voir la conjugaison)

  1. Variante de mairenier.
    • Fors les bois de vente, qui en sont excepté, sauf ce que nostre dite Dame y ay son usaige por affoer, por maisonner por marroner, et por la paisson de ses pors. — (Du Cange, Charte, ann. 1277. « apud eumdem Perardum », page 541)

Références modifier