Latin modifier

Étymologie modifier

Dérivé de caput (« tête »), avec le préfixe prae-.

Adjectif modifier

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif praeceps praeceps praeceps praecipitēs praecipitēs praecipitia
Vocatif praeceps praeceps praeceps praecipitēs praecipitēs praecipitia
Accusatif praecipitem praecipitem praeceps praecipitēs praecipitēs praecipitia
Génitif praecipitis praecipitis praecipitis praecipitium praecipitium praecipitium
Datif praecipitī praecipitī praecipitī praecipitibus praecipitibus praecipitibus
Ablatif praecipitī praecipitī praecipitī praecipitibus praecipitibus praecipitibus

praeceps \Prononciation ?\

  1. La tête la première.
    • aliquem praecipitem deicere — (Cicéron, Verr. 2, 4, 40)
      jeter quelqu'un à terre, la tête la première.
  2. Précipité.
    • praecipites se fugae mandabant — (César, B. G. 2, 24)
      il se mirent à fuir précipitamment.
  3. Rapide.
    • praeceps Anio — (Horace. C. 1, 7, 13)
  4. Escarpé.
    • in declivi ac praecipiti loco — (César, B. G. 4, 33)

Dérivés modifier

Adverbe modifier

praeceps \Prononciation ?\

  1. Précipitamment.
    • praeceps in exsilium acti — (Amm. 29, 1, 21)

Nom commun modifier

Cas Singulier Pluriel
Nominatif praeceps praecipitia
Vocatif praeceps praecipitia
Accusatif praeceps praecipitia
Génitif praecipitis praecipitium
Datif praecipitī praecipitibus
Ablatif praecipitī praecipitibus

praeceps \Prononciation ?\ neutre

  1. Grand danger, péril.
    • se et prope rem publicam in praeceps dederat — (Liv. 27, 27)

Synonymes modifier

Références modifier