Voir aussi : Ringen

Allemand modifier

Étymologie modifier

Apparenté à Ring, « anneau, cercle ».

Verbe modifier

Mode ou
temps
Personne Forme
Présent 1re du sing. ich ringe
2e du sing. du ringest
3e du sing. er ringet
Prétérit 1re du sing. ich rang
Subjonctif II 1re du sing. ich ränge
Impératif 2e du sing. ringe!
2e du plur. ringet!
Participe passé gerungen
Auxiliaire haben
voir conjugaison allemande

ringen \ˈʀɪŋən\

  1. (Sport) Lutter, pratiquer la lutte.
    • Beim klassischen oder griechisch-römischen Ringen sind nur die Griffe vom Scheitel bis zum Gürtel erlaubt - En lutte classique ou gréco-romaine, seules les prises du crâne jusqu'à la ceinture sont permises
  2. Lutter, combattre, se battre.
    • Ich habe lange mit mir gerungen, ehe ich den Entschluss fasste. - Je me suis longtemps battu avec moi-même avant de prendre cette décision
    • Der Arzt ringt um das Leben des Patienten. - Le médecin lutte pour la vie du patient
  3. Chercher, reprendre.
    • Nach Fassung, nach Worten, nach Atem, nach Luft ringen. Essayer de se ressaisir, chercher ses mots, reprendre son souffle

Dérivés modifier

Prononciation modifier

Références modifier

Néerlandais modifier

Forme de nom commun modifier

ringen \Prononciation ?\

  1. Pluriel de ring.

Taux de reconnaissance modifier

En 2013, ce mot était reconnu par[1] :
  • 99,6 % des Flamands,
  • 100,0 % des Néerlandais.


Prononciation modifier

Références modifier

  1. Marc Brysbaert, Emmanuel Keuleers, Paweł Mandera et Michael Stevens, Woordenkennis van Nederlanders en Vlamingen anno 2013: Resultaten van het Groot Nationaal Onderzoek Taal, Université de Gand, 15 décembre 2013, 1266 p. → [lire en ligne]