solitarius
Latin modifier
Étymologie modifier
Adjectif modifier
Cas | Singulier | Pluriel | ||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
Nominatif | solitarius | solitariă | solitarium | solitariī | solitariae | solitariă |
Vocatif | solitarie | solitariă | solitarium | solitariī | solitariae | solitariă |
Accusatif | solitarium | solitariăm | solitarium | solitariōs | solitariās | solitariă |
Génitif | solitariī | solitariae | solitariī | solitariōrŭm | solitariārŭm | solitariōrŭm |
Datif | solitariō | solitariae | solitariō | solitariīs | solitariīs | solitariīs |
Ablatif | solitariō | solitariā | solitariō | solitariīs | solitariīs | solitariīs |
sōlitārius \Prononciation ?\
- Solitaire, qui vit dans la solitude, isolé.
- quae [natura] non solitaria sit neque simplex, sed cum alio juncta atque conexa. — (Cicéron, N. D. 2, 11, 29)
- quae [natura] non solitaria sit neque simplex, sed cum alio juncta atque conexa. — (Cicéron, N. D. 2, 11, 29)
Synonymes modifier
Dérivés modifier
- solitariē (« solitairement »)
Dérivés dans d’autres langues modifier
- Anglais : solitary
- Espagnol : soltero, solitario
- Français : solitaire, solitarité
- Italien : solitario
- Portugais : solteiro
Références modifier
- « solitarius », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 (page 1453)
- « solitarius », dans Charlton T. Lewis et Charles Short, A Latin Dictionary, Clarendon Press, Oxford, 1879 → consulter cet ouvrage