tinca
Espagnol modifier
Forme de verbe modifier
Voir la conjugaison du verbe tincar | ||
---|---|---|
Indicatif | Présent | |
(él/ella/usted) tinca | ||
Impératif | Présent | (tú) tinca |
tinca \ˈtiŋ.ka\
- Troisième personne du singulier du présent de l’indicatif de tincar.
- Deuxième personne du singulier (tú) de l’impératif de de tincar.
Prononciation modifier
- Madrid : \ˈtiŋ.ka\
- Mexico, Bogota : \ˈtiŋ.k(a)\
- Santiago du Chili, Caracas : \ˈtiŋ.ka\
Italien modifier
Étymologie modifier
- Du latin tinca.
Nom commun modifier
Singulier | Pluriel |
---|---|
tinca \ˈtin.ka\ |
tinche \ˈtin.ke\ |
tinca \ˈtin.ka\ féminin
- (Ichtyologie) Tanche.
Anagrammes modifier
→ Modifier la liste d’anagrammes
Voir aussi modifier
Latin modifier
Étymologie modifier
Nom commun modifier
Cas | Singulier | Pluriel |
---|---|---|
Nominatif | tincă | tincae |
Vocatif | tincă | tincae |
Accusatif | tincăm | tincās |
Génitif | tincae | tincārŭm |
Datif | tincae | tincīs |
Ablatif | tincā | tincīs |
tinca \Prononciation ?\ masculin
- (Ichtyologie) Tanche.
- quis non et virides, volgi solacia, tincas
norit et alburnos, praedam puerilibus hamis,
stridentesque focis, opsonia plebis, alausas. — (Ausone, Mosella)- Qui ne connaît la verte Tanche, ressource du vulgaire, et l’Ablette, facile proie des hameçons de l’enfant, et l’Alose grillée au foyer pour le régal du peuple ? — (traduction)
- quis non et virides, volgi solacia, tincas
Références modifier
- « tinca », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage