φρόνημα

Grec ancien

Étymologie

De φρονέω, phronéô (« penser ») et -μα, -ma.

Nom commun

Cas	Singulier		Pluriel		Duel
Nominatif	τὸ	φρόνημα	τὰ	φρονήματα	τὼ	φρονήματε
Vocatif		φρόνημα		φρονήματα		φρονήματε
Accusatif	τὸ	φρόνημα	τὰ	φρονήματα	τὼ	φρονήματε
Génitif	τοῦ	φρονήματος	τῶν	φρονημάτων	τοῖν	φρονημάτοιν
Datif	τῷ	φρονήματι	τοῖς	φρονήμασι(ν)	τοῖν	φρονημάτοιν

φρόνημα, phrónêma *\ˈpʰro.nɛː.ma\ (Ancienne écriture : ϕϱόνημα)

1. Intelligence, pensée.
2. Manière de penser

Références

• Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901 → consulter cet ouvrage