Ἐρινύς
Grec ancien modifier
Étymologie modifier
- Du verbe ἐρίνειν, erínein (« pourchasser »).
Nom propre modifier
Cas | Singulier | Pluriel | Duel | |||
---|---|---|---|---|---|---|
Nominatif | ἡ | Ἐρινύς | αἱ | Ἐρινύες | τὼ | Ἐρινύε |
Vocatif | Ἐρινύ | Ἐρινύες | Ἐρινύε | |||
Accusatif | τὴν | Ἐρινύν | τὰς | Ἐρινῦς | τὼ | Ἐρινύε |
Génitif | τῆς | Ἐρινύος | τῶν | Ἐρινύων | τοῖν | Ἐρινύοιν |
Datif | τῇ | Ἐρινύϊ | ταῖς | Ἐρινύσι(ν) | τοῖν | Ἐρινύοιν |
Ἐρινύς, Erinýs féminin
- (Mythologie) Érinye.
Hyponymes modifier
Prononciation modifier
- *\e.riː.ny̌ːs\ (Attique (Ve siècle av. J.-C.))
- *\ɛ.riˈnys\ (Koinè, Égypte (Ier siècle))
- *\e.riˈnys\ (Koinè (IVe siècle))
- *\e.riˈnys\ (Byzance (Xe siècle))
- *\e.riˈnis\ (Constantinople (XVe siècle))
Références modifier
- Cette page utilise des informations de l’article du Wiktionnaire en anglais, sous licence CC BY-SA 4.0 : Ἐρινύς. (liste des auteurs et autrices)