Étymologie

modifier
Dérivé de cupio (« convoiter »), avec le suffixe -idus.

Adjectif

modifier
Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif cupidus cupidă cupidum cupidī cupidae cupidă
Vocatif cupide cupidă cupidum cupidī cupidae cupidă
Accusatif cupidum cupidăm cupidum cupidōs cupidās cupidă
Génitif cupidī cupidae cupidī cupidōrŭm cupidārŭm cupidōrŭm
Datif cupidō cupidae cupidō cupidīs cupidīs cupidīs
Ablatif cupidō cupidā cupidō cupidīs cupidīs cupidīs

cupidus \Prononciation ?\

  1. Désirant, qui désire, qui aime, passionné.
    • cupidus in cognoscenda rerum natura — (Cicéron. Off. 1, 43, 154)
      désirant connaître la vérité.
  2. Cupide, avide.
    • eum cupidum rerum novarum, cupidum imperi cognoverat — (César, BG. 5)
      il savait son goût de l’aventure, sa soif de domination.
  3. Amoureux, d’où partial.
    • cupidus Verris — (Cicéron)
      partial pour Verrès.

Dérivés

modifier

Dérivés dans d’autres langues

modifier

Références

modifier