acʼh eus
Breton modifier
Étymologie modifier
Forme de locution verbale modifier
acʼh eus \Prononciation ?\
- Deuxième personne du singulier de l’indicatif présent du verbe en devout/kaout, « avoir ».
- « Te an hini acʼh eus itriket an antell-mañ » ! — (Jakez Konan, Ur marc’hadour a Vontroulez, Al Liamm, 1981, page 74)
- Cʼest toi qui as manigancé ce piège !
- « Te an hini acʼh eus itriket an antell-mañ » ! — (Jakez Konan, Ur marc’hadour a Vontroulez, Al Liamm, 1981, page 74)
Notes modifier
Acʼh eus s’utilise théoriquement après le pronom personnel (sujet) te ou un complément d’objet direct.
Variantes modifier