Voir aussi : décens

Latin modifier

Étymologie modifier

Participe présent adjectivé de decet (« convenir »).

Adjectif modifier

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif decens decens decens decentēs decentēs decentia
Vocatif decens decens decens decentēs decentēs decentia
Accusatif decentem decentem decens decentēs decentēs decentia
Génitif decentis decentis decentis decentium decentium decentium
Datif decentī decentī decentī decentibus decentibus decentibus
Ablatif decentī decentī decentī decentibus decentibus decentibus

decens \Prononciation ?\ (comparatif : decentior, superlatif : decentissimus)

  1. Seyant, convenable, décent.
    • decentius erit servare pudorem — (Quint. 11, 1, 78)
  2. Bienséant, bien fait, bien formé, régulier.
    • habitus decentior quam sublimior — (Tac. Agr. 44)
    • decens facies — (Ovide. Tr. 3, 7, 33)

Dérivés modifier

Dérivés dans d’autres langues modifier

Forme de verbe modifier

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif decens decens decens decentēs decentēs decentia
Vocatif decens decens decens decentēs decentēs decentia
Accusatif decentem decentem decens decentēs decentēs decentia
Génitif decentis decentis decentis decentium decentium decentium
Datif decentī decentī decentī decentibus decentibus decentibus
Ablatif decentī decentī decentī decentibus decentibus decentibus

decens \Prononciation ?\

  1. Participe présent de decet.

Références modifier

  • « decens », dans Félix GaffiotDictionnaire latin français, Hachette, 1934 (page 471)