Breton modifier

Étymologie modifier

Dérivé de karg, avec le suffixe -añ.

Verbe modifier

Mutation Infinitif
Non muté kargañ
Adoucissante gargañ
Spirante cʼhargañ

kargañ \ˈkarɡã\ intransitif-transitif direct (voir la conjugaison), base verbale karg- (pronominal : en em gargañ)

  1. Accabler, charger.
  2. Charger (fardeau).
  3. Charger (fusil, etc.).
    • Ma ne deuje den war hor lerc’h, n’hor boa nemet kargañ adarre ha tennañ a-nevez pa gavjemp ar soudarded e beg hor fuzuilh. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Éditions Al Liamm, 1977, page 204)
      Si personne ne nous suivait, nous n’aurions qu’à recharger et tirer à nouveau quand les soldats se présenteraient au bout de notre fusil.
  4. Charger (mission).
  5. Emplir, remplir.
    • Cʼhwevrer da gargañ an toufleziou, ha meurz da secʼhañ anezo. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé (Eléments de Stylistique Trégorroise) - Troisième partie - LE STYLE POPULAIRE, 1974, page 322)
      À février de remplir les fossés et à mars de les assécher.

Variantes modifier

Dérivés modifier