mestr
Breton modifier
Étymologie modifier
Nom commun modifier
Mutation | Singulier | Pluriel 1 | Pluriel 2 | Pluriel 3 |
---|---|---|---|---|
Non muté | mestr | mestroù | mistr | mistri |
Adoucissante | vestr | vestroù | vistr | vistri |
mestr \ˈmɛst(r)\ masculin (pour une femme, on dit : mestrez)
- Maître (tous sens).
- Pep ki a zo mestr en e di. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé (Eléments de Stylistique Trégorroise) - Troisième partie - LE STYLE POPULAIRE, 1974, page 305)
- Chaque chien (= chacun) est maître chez lui.
- « Ur mestr fur hoc’h eus bet. Perak klask unan all ? — (Langleiz, Romant ar Roue Arzhur, Éditions Al Liamm, 1975, page 95)
- « Vous avez eu un maître avisé. Pourquoi en chercher un autre ?
- Pep ki a zo mestr en e di. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé (Eléments de Stylistique Trégorroise) - Troisième partie - LE STYLE POPULAIRE, 1974, page 305)
- (Par extension) Chef.
- (Sens figuré) Champion.
Dérivés modifier
- eilmestr
- kartermestr
- mestr-a-bevar
- mestr-a-di
- mestr-bag
- mestr-bihan
- mestr-kebr
- mestr-kelenner
- mestr-kemener
- mestr-kêr
- mestr-micherour
- mestr-oberenn
- mestr-oberour
- mestr-skol
- mestr-studi
- mestr-taol
- mestr-Yann
- mestrañ
- mestrenn
- mestrennañ
- mestroni
- mestroniadur
- mestroniañ
- mestronier
- mestroniezh
- mestrouer
Références modifier
- ↑ Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499