Ancien français modifier

Étymologie modifier

Du latin honor.

Nom commun modifier

onor *\Prononciation ?\ masculin

  1. Honneur.
    • Ci a molt grant meschief de bataille campel.
      Alons endui ensamble des espees del lés.
      Si en ait cil l’onor cui Dex l’a destiné.
      — (La Chanson des quatre fils Aymon, c.a. XIIe siècle, transcription de Ferdinand Castets)

Variantes modifier

Ancien occitan modifier

Étymologie modifier

Du latin honor.

Nom commun modifier

onor masculin

  1. Honneur.
    • Peire, si fos dos ans o tres
      lo segles faihz al meu plazer,
      de domnas vos dic eu lo ver:
      non foran mais preyadas ges,
      ans sostengran tan greu pena
      qu’elas nos feiran tan d’onor
      c’ans nos prejaran que nos lor.
      — (Bernart de Ventadour, Amics Bernartz de Ventadorn)

Variantes modifier

Références modifier

  • François Raynouard, Lexique roman ou Dictionnaire de la langue des troubadours, comparée avec les autres langues de l’Europe latine, 1838–1844 → consulter cet ouvrage

Occitan modifier

 

Étymologie modifier

Du latin honor.

Nom commun modifier

Singulier Pluriel
onor
\uˈnu\
onors
\uˈnus\

onor [uˈnu] (graphie normalisée) masculin

  1. Honneur.

Variantes modifier

Prononciation modifier

  • languedocien, gascon, dauphinois : [uˈnu]
  • provençal (dont niçois) : [uˈnuʁ]

Références modifier