punit
Français modifier
Forme de verbe modifier
Voir la conjugaison du verbe punir | ||
---|---|---|
Indicatif | Présent | |
il/elle/on punit | ||
Passé simple | ||
il/elle/on punit | ||
punit \py.ni\
- Troisième personne du singulier de l’indicatif présent de punir.
- Troisième personne du singulier du passé simple de punir.
Prononciation modifier
Homophones modifier
Anagrammes modifier
Occitan modifier
Étymologie modifier
- Participe passé de punir.
Adjectif modifier
Nombre | Singulier | Pluriel |
---|---|---|
Masculin | punit \pyˈnit\ |
punits \pyˈnit͡s\ |
Féminin | punida \pyˈni.ðo̞\ |
punidas \pyˈni.ðo̞s\ |
punit \pyˈnit\ (graphie normalisée)
- Puni.
Synonymes modifier
Antonymes modifier
- impunit (« impuni »)
Références modifier
- Congrès permanent de la lenga occitana, 20 dictionnaires occitans en ligne, XIX - XX s → consulter cet ouvrage
- (oc) Joan de Cantalausa, Diccionari General Occitan a partir dels parlars lengadocians, 2002, ISBN 2-912293-04-9, C.A.O.C. → consulter cet ouvrage
- Christian Laux, Dictionnaire occitan-français (Laux), Institut d’Estudis Occitans, 2001, ISBN 978-2-85910-300-7 → Consulter en ligne
- Josiane Ubaud, Diccionari ortografic, gramatical e morfologic de l’occitan segon los parlars lengadocians, Trabucaire, 2011, ISBN 978-2-84974-125-2