Breton modifier

Étymologie modifier

Dérivé de sent, avec le suffixe -us.

Adjectif modifier

Nature Forme
Positif sentus
Comparatif sentusocʼh
Superlatif sentusañ
Exclamatif sentusat

sentus \ˈsẽntys\

  1. Obéissant.
    • Biskoaz en ho rouantelez nʼhoc’h eus kavet eur servijer ken sentus hag Alanig al Louarn. — (Jakez Riou, Troiou-kamm Alanig al Louarn 1, Gwalarn, 1936, page 53)
      Vous n’avez jamais trouvé dans votre royaume un serviteur aussi obéissant qu’Alanig le Renard.

Espéranto modifier

Forme de verbe modifier

Voir la conjugaison du verbe senti
Conditionnel sentus

sentus \ˈsen.tus\

  1. Conditionnel du verbe senti (transitif).

Latin modifier

Étymologie modifier

De sentis (« épine »).

Adjectif modifier

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif sentus sentă sentum sentī sentae sentă
Vocatif sente sentă sentum sentī sentae sentă
Accusatif sentum sentăm sentum sentōs sentās sentă
Génitif sentī sentae sentī sentōrŭm sentārŭm sentōrŭm
Datif sentō sentae sentō sentīs sentīs sentīs
Ablatif sentō sentā sentō sentīs sentīs sentīs

sentus \Prononciation ?\

  1. Épineux.

Références modifier