Voir aussi : touin

Breton modifier

Étymologie modifier

Dérivé de tou (« serment »), avec le suffixe -iñ.
À comparer avec les verbes tyngu en gallois (sens identique).

Verbe modifier

Mutation Infinitif
Non muté touiñ
Adoucissante douiñ
Spirante zouiñ

touiñ \ˈtuː.ĩ\ intransitif et transitif direct (voir la conjugaison), base verbale tou-

  1. Jurer.
    • — Her lakaat da douiñ sentiñ ouzh lezennoù ar c’houarnamant, pe her c’has ganeomp d’ar prizon. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Éditions Al Liamm, 1977, page 180)
      — Le faire jurer d’obéir aux lois du gouvernement, ou l’amener avec nous en prison.

Variantes orthographiques modifier