Latin modifier

Étymologie modifier

Dérivé de jacto (« jeter »), avec le suffixe -ito.

Verbe modifier

jactito, infinitif : jactitāre, parfait : jactitavi, supin : jactitatum \Prononciation ?\ transitif (voir la conjugaison)

  1. Lancer des paroles publiquement, jacter.
    • De theologia quippe, quam naturalem vocant, non cum quibuslibet hominibus (non enim fabulosa est vel civilis, hoc est vel theatrica vel urbana; quarum altera jactitat deorum crimina, altera indicat deorum desideria criminosiora, ac per hoc malignorum potius daemonum quam deorum); sed cum philosophis est habenda collatio: quorum ipsum nomen si latine interpretemur, amorem sapientiae profitetur. — (Augustin d'Hippone, De civitate Dei)
      La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)

Note : Par convention, les verbes latins sont désignés par la 1re personne du singulier du présent de l’indicatif.

Variantes modifier

Dérivés modifier

Références modifier