Breton modifier

Étymologie modifier

Composé de nijal (« voler ») et de kuit.

Locution verbale modifier

nijal kuit \Prononciation ?\ intransitif (se conjugue → voir la conjugaison de nijal)

  1. S’envoler.
    • Huñvreal a rae en avel hag, e sell o parañ war glaster an oabl hag ar mor, e save ar c'hoant ennañ a-greiz-holl, da nijal kuit war eskell ar skraved-hont da vroioù burzhudus dianav, d'ar re end-eeun n'anavezje biken moarvat… — (Yann Kerlann, Lan ha Liz, in Al Liamm, no 10, septembre-octobre 1948, page 17)
      Il rêvait dans le vent et, son regard pointant sur le bleu du ciel et de la mer, l’envie lui vint subitement de s’envoler sur les ailes de ces sternes vers des pays merveilleux inconnus, vers ceux même qu’il ne connaîtrait jamais sans doute…
    • Hag an tri ael digeri o diouaskell ha nijal kuit o kana an Alleluia. — (Yann ar Flocʼh, Koñchennou eus Bro ar Ster Aon, Kemper, 1950, page 38)
      Et les trois anges déployèrent leurs ailes et s’envolèrent en chantant l’Alléluia.
    • Spontet e voe an evned hag e nijjont kuit. — (Jakez Konan, An hini kozh, in Al Liamm, no 70, septembre-octobre 1958, page 330)
      Les oiseaux furent effrayés et s’envolèrent.

Synonymes modifier

Références modifier