Étymologie

modifier
Du vieux slave[1], apparenté au tchèque řítit (« tomber, chuter »).

rzucić \ʒuʨ̑iʨ̑\ perfectif (imperfectif : rzucać) (voir la conjugaison)

  1. Jeter, lancer, balancer.
    • Król mógłby był w tej chwili rzucić się na swego prześladowcę i przeszyć go szpadą nawylot, lecz w odległości dwustu kroków nadlatywali inni jezdcy polscy, więc pochylił się nanowo w kulbace i pomknął, jak strzała z tatarskiego łuku puszczona. — (Henryk Sienkiewicz, Potop)
      Le roi aurait pu se jeter sur son poursuivant à ce moment et le transpercer avec une épée, mais d'autres cavaliers polonais s'avancèrent à deux cents pas, alors il se remit en selle et courut comme la flèche d'un arc tatar.

Synonymes

modifier

Dérivés

modifier

Références

modifier
  1. « rzut », dans Aleksander Brückner, Słownik etymologiczny języka polskiego, 1927