sech accentuéieren
Luxembourgeois modifier
Étymologie modifier
- Emprunt du verbe français.
Verbe modifier
| Infinitif | sech accentuéieren | |||
|---|---|---|---|---|
| Verbe auxiliaire | hunn | |||
| Participe passé | accentuéiert | |||
| Indicatif | ||||
| Présent | ech accentuéieren mech du accentuéiers dech hien, si, hatt accentuéiert sech mir accentuéieren eis dir accentuéiert iech si accentuéieren sech |
Passé composé |
ech hu mech accentuéiert du hues dech accentuéiert hien, si, hatt huet sech accentuéiert mir hunn eis accentuéiert dir hutt iech accentuéiert si hu sech accentuéiert | |
| Prétérit | verbe sans prétérit | Plus-que-parfait | ech hat mech accentuéiert du has dech accentuéiert hien, si, hatt hat sech accentuéiert mir haten eis accentuéiert dir hat iech accentuéiert si hate sech accentuéiert | |
| Futur I | ech wäert sech accentuéieren du wäerts sech accentuéieren hien, si, hatt wäert sech accentuéieren mir wäerten sech accentuéieren dir wäert sech accentuéieren si wäerten sech accentuéieren |
Futur II | ech wäert accentuéiert hunn du wäerts accentuéiert hunn hien / si, hatt wäert accentuéiert hunn mir wäerten accentuéiert hunn dir wäert accentuéiert hunn si wäerten accentuéiert hunn | |
| Conditionnel | ||||
| Conditionnel présent |
ech géif mech accentuéieren du géifs dech accentuéieren hien, si, hatt géif sech accentuéieren mir géifen eis accentuéieren dir géift iech accentuéieren si géifen sech accentuéieren |
Conditionnel passé |
ech hätt mech accentuéiert du häss dech accentuéiert hien, si, hatt hätt sech accentuéiert mir hätten eis accentuéiert dir hätt iech accentuéiert si hätte sech accentuéiert | |
| Impératif | ||||
| accentuéier dech! accentuéiert iech! | ||||
accentuéiere(n) \Prononciation ?\
- S’accentuer, s’aggraver.
- De Problem huet sech an de leschte Joren accentuéiert an ass haut e politescht Thema. : Le problème s’est accentué ces dernières années et a pris aujourd’hui un caractère politique.
Notes modifier
La forme de ce mot avec n final est utilisée lorsque le mot qui suit débute soit par une voyelle, soit par les consonnes d, h, n, t ou z (règle « de l’Eifel »), sinon « sech accentuéiere » est utilisé.