Français modifier

Forme d’adjectif modifier

urgens \yʁ.ʒɑ̃\

  1. (Archaïque, orthographe d’avant 1835) Ancien masculin pluriel de urgent.

Anagrammes modifier

Modifier la liste d’anagrammes

Latin modifier

Étymologie modifier

Participe présent adjectivé de urgeo (« presser, urger »).

Adjectif modifier

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif urgens urgens urgens urgentēs urgentēs urgentia
Vocatif urgens urgens urgens urgentēs urgentēs urgentia
Accusatif urgentem urgentem urgens urgentēs urgentēs urgentia
Génitif urgentis urgentis urgentis urgentium urgentium urgentium
Datif urgentī urgentī urgentī urgentibus urgentibus urgentibus
Ablatif urgentī urgentī urgentī urgentibus urgentibus urgentibus

urgens \Prononciation ?\ (comparatif : urgentior, superlatif : urgentissimus)

  1. Urgent, pressant.
    • Ceterum ex eo praerupta iam et urgens dominatio: nam incolumi Augusta erat adhuc perfugium, quia Tiberio inveteratum erga matrem obsequium neque Seianus audebat auctoritati parentis antire: tunc velut frenis exoluti proruperunt missaeque in Agrippinam ac Neronem litterae quas pridem adlatas et cohibitas ab Augusta credidit vulgus: haud enim multum post mortem eius recitatae sunt. — (Tacite, Ab excessu divi Augusti, livre V)
      Depuis ce moment, la domination de Tibère devint emportée et violente. Du vivant d'Augusta, il restait encore un refuge : le prince gardait à sa mère un respect d'habitude, et Séjan n'osait opposer son crédit à l'autorité maternelle. Délivrés de ce frein, ils s'abandonnèrent à leur rage. Une lettre fut adressée au sénat contre Agrippine et Néron. On crut qu'envoyée depuis longtemps elle avait été arrêtée par Augusta ; car elle fut lue peu de jours après sa mort.

Références modifier

  • « urgens », dans Félix GaffiotDictionnaire latin français, Hachette, 1934 (page 1631)