Latin modifier

Étymologie modifier

De venor (« chasser »).

Nom commun modifier

Cas Singulier Pluriel
Nominatif venatus venatūs
Vocatif venatus venatūs
Accusatif venatum venatūs
Génitif venatūs venatuum
Datif venatūi
ou venatū
venatibus
Ablatif venatū venatibus

venatus \Prononciation ?\ masculin

  1. Chasse, vénerie.
  2. Produit de la chasse, gibier chassé.
    • Celebris apud Seston urbem aquilae gloria est: educatam a virgine retulisse gratiam aves primo, mox deinde venatus adgerentem, defuncta postremo in rogum accensum eius iniecisse sese et simul conflagrasse. quam ob causam incolae quod vocant heroum in eo leo fecere, appellatum Iovis et Virginis, quoniam illi deo ales adscribitur. — (Pline, Naturalis Historia, livre X, 6)
      Il y a dans la ville de Sestos une histoire très célèbre sur un aigle : il avait été élevé par une jeune fille, et il lui en témoigna sa reconnaissance en lui apportant d'abord des oiseaux, ensuite du gibier. Elle mourut : l'aigle se jeta dans son bûcher enflammé, et fut brûlé avec elle. En mémoire de cet événement, les habitants élevèrent sur la place un heroum dédié à Jupiter et à la jeune fille, parce que l'aigle est l'oiseau de de ce dieu. — (traduction)

Synonymes modifier

Forme de verbe modifier

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif venatus venată venatum venatī venatae venată
Vocatif venate venată venatum venatī venatae venată
Accusatif venatum venatăm venatum venatōs venatās venată
Génitif venatī venatae venatī venatōrŭm venatārŭm venatōrŭm
Datif venatō venatae venatō venatīs venatīs venatīs
Ablatif venatō venatā venatō venatīs venatīs venatīs

venatus \Prononciation ?\

  1. Participe passé de venor.

Références modifier