Occitan modifier

 

Étymologie modifier

Dérivé de estranh, avec le suffixe -èr.

Adjectif modifier

Nombre Singulier Pluriel
Masculin estrangèr
\estɾanˈd͡ʒɛ\
estrangèrs
\estɾanˈd͡ʒɛs\
Féminin estrangèra
\estɾanˈd͡ʒɛɾo̞\
estrangèras
\estɾanˈd͡ʒɛɾo̞s\

estrangèr [estɾanˈd͡ʒɛ] (graphie normalisée)

  1. (Gascon) Étranger.
    • Se me la balhatz pas per hemna, seratz l’encausa d’un gran malaür. Me n’anguerèi luènh, plan luènh, en païs estrangèr, me rénder monge dens un convent, e que tornerèi pas jamès, jamès. — (Joan-Francés Bladèr, Contes de Gasconha, 1966)
      Si vous ne me la donnez pas pour femme, vous serez la cause d’un grand malheur. Je m’en irai loin, très loin, en pays étranger, je me ferai moine dans un couvent, et je ne reviendrai jamais, jamais.

Nom commun modifier

Singulier Pluriel
estrangèr
\estɾanˈd͡ʒɛ\
estrangèrs
\estɾanˈd͡ʒɛs\

estrangèr [estɾanˈd͡ʒɛ] masculin (pour une femme, on dit : estrangèra) (graphie normalisée)

  1. (Gascon) Étranger.
    • Crenhí de càder deu mau d'estomac davant aquest estrangèr. — (Bernard Manciet, Lo gojat de noveme, 1964)
      Je crains de tomber du mal d’estomac devant cet étranger.
  2. Visiteur.

Variantes dialectales modifier

Prononciation modifier

Références modifier