institutor
Anglais modifier
Étymologie modifier
- Du latin institutor.
Nom commun modifier
institutor
- Fondateur.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Latin modifier
Étymologie modifier
- Déverbal de instituo (« instituer, établir, mettre en place, fixer »), dérivé de institutum, avec le suffixe -tor.
Nom commun modifier
Cas | Singulier | Pluriel |
---|---|---|
Nominatif | institutor | institutorēs |
Vocatif | institutor | institutorēs |
Accusatif | institutorem | institutorēs |
Génitif | institutoris | institutorum |
Datif | institutorī | institutoribus |
Ablatif | institutorĕ | institutoribus |
institutor \Prononciation ?\ masculin (pour une femme, on dit : institutrix)
- Celui qui institue.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Références modifier
- « institutor », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
Occitan modifier
Étymologie modifier
- Du latin institutor (« fondateur, personne qui institue »).
Nom commun modifier
Singulier | Pluriel |
---|---|
institutor \ins.ti.ty.ˈtu\ |
institutors \ins.ti.ty.ˈtus\ |
institutor \ins.ti.ty.ˈtu\ masculin (graphie normalisée) (pour une femme, on dit : institutritz)
- Instituteur, celui qui enseigne dans une école primaire.
Synonymes modifier
Références modifier
- Congrès permanent de la lenga occitana, 20 dictionnaires occitans en ligne, XIX - XX s → consulter cet ouvrage
- Academia Occitana-Consistòri del Gai Saber, Diccionari General de la Lenga Occitana (DGLO), XXI s → consulter cet ouvrage
- (oc) Joan de Cantalausa, Diccionari General Occitan a partir dels parlars lengadocians, 2002, ISBN 2-912293-04-9, C.A.O.C. → consulter cet ouvrage
- Christian Laux, Dictionnaire occitan-français (Laux), Institut d’Estudis Occitans, 2001, ISBN 978-2-85910-300-7 → Consulter en ligne
- Josiane Ubaud, Diccionari ortografic, gramatical e morfologic de l’occitan segon los parlars lengadocians, Trabucaire, 2011, ISBN 978-2-84974-125-2