Latin modifier

Étymologie modifier

Dérivé de auris (« oreille »), avec le suffixe -itus ; comparez avec uš-atý en tchèque, où le radical indo-européen *ous n’est pas affecté par le rhotacisme.

Adjectif modifier

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif auritus aurită auritum auritī auritae aurită
Vocatif aurite aurită auritum auritī auritae aurită
Accusatif auritum aurităm auritum auritōs auritās aurită
Génitif auritī auritae auritī auritōrŭm auritārŭm auritōrŭm
Datif auritō auritae auritō auritīs auritīs auritīs
Ablatif auritō auritā auritō auritīs auritīs auritīs

auritus \Prononciation ?\

  1. Qui a de longues oreilles.
  2. Attentif, qui entend.
  3. Muni d’orillons.

Références modifier

  • « auritus », dans Félix GaffiotDictionnaire latin français, Hachette, 1934 (page 193)