concoquo
Latin modifier
Étymologie modifier
Verbe modifier
concŏquo, infinitif : concoquĕre, parfait : concoxi, supin : concoctum \Prononciation ?\ transitif (voir la conjugaison)
- Cuire ensemble.
- sal et nitrum sulphuri concoctum in lapidem vertitur. — (Pline. 31, 10, 46)
- sal et nitrum sulphuri concoctum in lapidem vertitur. — (Pline. 31, 10, 46)
- Digérer, absorber.
- cum stomachi calore concoxerit conchas. — (Cic. N. D. 2, 49, 124)
- cum stomachi calore concoxerit conchas. — (Cic. N. D. 2, 49, 124)
- Endurer (emploi métaphorique de digérer, absorber).
- ut quem senatorem concoquere civitas vix posset, regem ferret. — (Live. 4, 15, 7)
- ut quem senatorem concoquere civitas vix posset, regem ferret. — (Live. 4, 15, 7)
- Concocter, penser, faire.
- tibi diu deliberandum et concoquendum est, utrum… — (Cic. Rosc. Com. 15, 45)
- tibi diu deliberandum et concoquendum est, utrum… — (Cic. Rosc. Com. 15, 45)
Note : Par convention, les verbes latins sont désignés par la 1re personne du singulier du présent de l’indicatif.
Dérivés modifier
- concoctio (« digestion »)
Références modifier
- « concoquo », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage