Catalan modifier

Étymologie modifier

Du latin consolari.

Verbe modifier

consolar

  1. Consoler.

Prononciation modifier

Espagnol modifier

Étymologie modifier

Du latin consolari.

Verbe modifier

consolar \kõn.soˈlaɾ\ transitif 1er groupe (voir la conjugaison)

  1. Consoler.

Prononciation modifier


Occitan modifier

Étymologie modifier

Du latin consolari.

Verbe modifier

consolar \kun.su.ˈlaː\ transitif (graphie normalisée) 1er groupe (voir la conjugaison)

  1. Consoler.
  • Esmogut, tot esquerrièr, lo Francés lo fintava, e sabiá plus que li dire per lo consolar. — (Enric Mouly, E la barta floriguèt, 1948 [1])
    • Ému, tout gauche, François le regardait, et ne savait plus que lui dire pour le consoler.

Références modifier

Portugais modifier

Étymologie modifier

Du latin consolari.

Verbe modifier

consolar \kõ.su.lˈaɾ\ (Lisbonne) \kõ.so.lˈa\ (São Paulo) transitif 1er groupe (voir la conjugaison)

  1. Consoler.
    • Talvez sobreviveremos a um chefe de governo beirando a psicopatia, que deixou de consolar familiares destroçados pela falta dos entes queridos; (...) — (Carlos José Marques, « Em que Brasil iremos viver? », dans IstoÉ, 27 octobre 2022 [texte intégral])
      Peut-être survivrons-nous à un chef de gouvernement à la limite de la psychopathie, qui n'a pas su consoler les membres des familles brisées par la perte d'êtres chers ;

Notes modifier

  • Cette forme est celle de l’infinitif impersonnel, de la première et de la troisième personne du singulier de l’infinitif personnel, ainsi que de la première et de la troisième personne du singulier du futur du subjonctif.

Synonymes modifier

Prononciation modifier

Références modifier

Romanche modifier

Étymologie modifier

Du latin consolari.

Verbe modifier

consolar \Prononciation ?\

  1. Consoler.

Notes modifier

Forme et orthographe du dialecte surmiran .

Prononciation modifier

  • Gion Peder ThöniRumantsch - Surmeir. Grammatica per igl idiom surmiran, Lia Rumantscha, Coire, 1969