errue
Breton modifier
Forme de verbe modifier
errue \ɛˈryːe\
- Troisième personne du singulier de l’imparfait de l’indicatif du verbe erru/erruek/erruout.
- Tremen daou viz a oa abaoe ma oa partiet ar mab henañ, ha ’vel ma n’errue keloù ebet anezhañ er gêr, e oa ankeniet Dagorn gozh. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl /2, Éditions Al Liamm, 1985, page 50)
- Il y avait plus de deux mois que le fils aîné était parti, et comme il n’arrivait à la maison aucune nouvelle de lui, le père Dagorn était angoissé.
- Tremen daou viz a oa abaoe ma oa partiet ar mab henañ, ha ’vel ma n’errue keloù ebet anezhañ er gêr, e oa ankeniet Dagorn gozh. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl /2, Éditions Al Liamm, 1985, page 50)