hantergensonenn
Breton modifier
Étymologie modifier
- Dérivé de kensonenn (« consonne »), avec le préfixe hanter- (« semi- ») (avec une mutation consonantique par adoucissement kensonenn → gensonenn).
Nom commun modifier
Singulier | Pluriel |
---|---|
hantergensonenn | hantergensonennoù |
hantergensonenn \ˌhãn.tɛr.ɡɛn.ˈsɔ̃ː.nɛn\ féminin
- (Linguistique) Semi-consonne.
- N’eo ket peurglok al lezenn koulskoude, hag an divsonennoù o kregiñ gant o hag ou a vez distaget alïes evel diftongennoù serr, da lavarout eo e kouezh an taol-mouezh war an eil vogalenn, hag e vez eus o hag ou un hantergensonenn. — (Frañsez Kervella, Diazezoù ar sevel-gwerzioù, in Al Liamm, no 162, février 1944, page 121)
- Cependant la règle n’est pas absolue, les diphtongues commençant par o et ou sont souvent prononcées comme des diphtongues fermées, c’est-à-dire que l’accent tonique tombe sur la deuxième voyelle, et que o et ou sont une semi-consonne [chacune].
- N’eo ket peurglok al lezenn koulskoude, hag an divsonennoù o kregiñ gant o hag ou a vez distaget alïes evel diftongennoù serr, da lavarout eo e kouezh an taol-mouezh war an eil vogalenn, hag e vez eus o hag ou un hantergensonenn. — (Frañsez Kervella, Diazezoù ar sevel-gwerzioù, in Al Liamm, no 162, février 1944, page 121)
Synonymes modifier
Voir aussi modifier
- hantergensonenn sur l’encyclopédie Wikipédia (en breton)
Références modifier
- Martial Ménard, Dictionnaire français-breton, Éditions Palantines, 2012, ISBN 978-2-35678069-0, page 1229b