lavaris
Breton modifier
Forme de verbe modifier
lavaris \la.ˈvɑː.ris\
- Première personne du singulier du passé défini de l’indicatif du verbe lavarat/lavaret/lavarezh/lavarout.
- « Me ’gav din », a lavaris, « emaoc’h o livañ gevier. » — (Roparz Hemon, Mari Vorgan, Al Liamm, 1975, page 150)
- « Moi je crois », dis-je, « que vous êtes en train de mentir. »
- Ne oamp ket graet, va mestr ha me, evit en em glevout e-pad pell amzer, ha setu ma lavaris kenavo da Bondi hag ez is da Bloudiern davet ur mestr all a oa en oad din-me. — (Yeun ar Gow, Eñvorennoù, in Al Liamm, no 178, septembre-octobre 1976, page 334)
- Nous n’étions pas faits, mon patron et moi, pour nous entendre pendant longtemps, et je dis donc au revoir à Pontivy et allai à Plomodiern rejoindre un patron qui était de mon âge.
- « Me ’gav din », a lavaris, « emaoc’h o livañ gevier. » — (Roparz Hemon, Mari Vorgan, Al Liamm, 1975, page 150)