Breton modifier

Forme de verbe modifier

liammit \liˈãmː.it\

  1. Deuxième personne du pluriel du présent de l’indicatif du verbe liammañ/liammiñ.
  2. Deuxième personne du pluriel de l’impératif du verbe liammañ/liammiñ.
    • ― Mad, me da anavez, liou ar groug, ha bremaik me en diskouezo did. ― Soudarded, krogit enn-han, liammit he zaouarn d’ezhan adren he gein, hag e bourg Berven dirak an oll, ni her fuzilio. — (Lan Inisan, Emgann Kergidu Lodenn 2, J.B. hag A. Lefournier, Brest, 1878, page 19)
    • « Mat, me da anavez, liv ar groug, ha bremaik, me hen diskouezo dit. ― Soudarded, krogit ennañ, liammit e zaouarn dezhañ a-dreñv e gein, hag e bourk Berven dirak an holl, ni her fuzuilho. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 2, Éditions Al Liamm, 1977, page 20)
      « Bon, moi je te reconnais, gibier de potence, et sous peu, je te le prouverai (montrerai). ― Soldats, emparez-vous de lui, attachez-lui les mains dans le dos, et nous le fusillerons devant tout le monde, dans le bourg de Berven.