Troisième personne du singulier du présent de l’indicatif du verbepignal/pignat/pigniñ.
Erru ’barzh ar c’hoad, e kichen ar c’hastell, e tigor dor ar c’harroñs, hag e pign war ur wezenn-derv a-us, da c’hortoz.— (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/3, Éditions Al Liamm, 1988, page 21)
Arrivé dans le bois, près du chateau, il ouvre la porte du carrosse et grimpe sur un chêne au-dessus, en attendant.
Deuxième personne du singulier de l’impératif du verbe pignal/pignat/pigniñ.
— Nann, nann, distag ma marc’h ha pign war e gein.— (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/5, Éditions Al Liamm, 1994, page 135)
— Non, non, détache mon cheval et monte sur son dos.