touit
Breton modifier
Forme de verbe modifier
Mutation | Forme |
---|---|
Non muté | touit |
Adoucissante | douit |
Spirante | zouit |
touit \ˈtuː.it\
- Deuxième personne du pluriel du présent de l’indicatif du verbe touañ/touiñ.
- — Ne vern ! Mar touit ne reot droug ebet din a-hed an hent, ez in ganeoc’h ez-laouen betek lez ar roue, da zisplegañ dezhañ perak ne zalc’h ket diazezoù e dour. » — (Langleiz, Romant ar Roue Arzhur, Éditions Al Liamm, 1975, page 29)
- — Peu importe ! Si vous jurez que vous ne me ferez aucun mal en route, j’irai volontiers avec vous jusqu’à la cour du roi, pour lui expliquer pourquoi les fondations de sa tour ne tiennent pas.
- — Ne vern ! Mar touit ne reot droug ebet din a-hed an hent, ez in ganeoc’h ez-laouen betek lez ar roue, da zisplegañ dezhañ perak ne zalc’h ket diazezoù e dour. » — (Langleiz, Romant ar Roue Arzhur, Éditions Al Liamm, 1975, page 29)
- Deuxième personne du pluriel de l’impératif du verbe touañ/touiñ.
- « Touit e pardonot dezhañ !
— M’hen tou ! a zistilhas Goron, en diwezh.
Izold a zaoulinas. — (Langleiz, Tristan hag Izold, Al Liamm, 1972, page 51)- « Jurez que vous lui pardonnerez !
— Je le jure ! prononça Goron, finalement.
Iseut s’agenouilla.
- « Jurez que vous lui pardonnerez !
- « Touit e pardonot dezhañ !