Ancien occitan modifier

 

Étymologie modifier

De trobar.

Nom commun modifier

trobador masculin

  1. (Poésie) Poète, troubadour.
    • Esegon trobar naturau
      Port la peira e l'esca e·l fozill,
      Mas menut trobador bergau
      Entrebesquill
      Me torno mon chant en badau
      E·n fan gratill.
      — (Marcabrun, Lo vers comens cant vei del fau ( transcription de Michel Zink, Les Troubadours - une histoire poétique, 2013, p. 134))
    • Apres estet tant ab un trobador que avia nom Cercamon qu’el comensset a trobar. — (Vida de Marcabrun, (transcription de Michel Zink, Les Troubadours - une histoire poétique, 2013, p. 122))

Variantes modifier

Vocabulaire apparenté par le sens modifier

Catalan modifier

Étymologie modifier

De trobar (« trouver, versifier »).

Nom commun modifier

Singulier Pluriel
trobador
\tɾubəˈdo\
trobadors
\tɾubəˈdos\

trobador [tɾuβəˈðo] masculin (pour une femme, on dit : trobadora)

  1. Trouveur, découvreur.
  2. (Poésie) Troubadour.
    • Lexant a part l'estil dels trobadors
      qui, per escalf, trespassen veritat,
      e sostrahent mon voler affectat
      perque no·m torb, diré·l que trob en vós.
      Tot mon parlar als qui no us hauran vista
      res no valrrà, car fe no y donaran,
      e los vehents que dins vós no veuran,
      en creur·a mi, llur arma serà trista.
      — (Ausiàs March, Lexant a part l'estil dels trobadors)

Dérivés modifier

Synonymes modifier

Vocabulaire apparenté par le sens modifier

Prononciation modifier

Occitan modifier

Étymologie modifier

De trobar (« versifier »).

Nom commun modifier

Singulier Pluriel
trobador
\tɾubaˈdu\
trobadors
\tɾubaˈdus\

trobador \tɾubaˈdu\ masculin (pour une femme, on dit : trobairitz) (graphie normalisée)

  1. (Poésie) Troubadour.

Vocabulaire apparenté par le sens modifier

Dérivés modifier

Dérivés dans d’autres langues modifier

Prononciation modifier

Références modifier