Conjugaison:espagnol/resollar

Conjugaison en espagnol
resollar
Verbe du 1er groupe, conjugué comme {{es-conj-1}}

resollar, verbe espagnol du 1^er groupe.

Modes impersonnels

Mode	Formes simples		Formes composées
Infinitif	resollar	[re.soˈʎaɾ]	haber	resollado	[aˌβeɾ re.soˈʎa.ðo]
Gérondif	resollando	[re.soˈʎan̪.do]	habiendo	resollado	[aˌβjen.do re.soˈʎa.ðo]
Participe passé	resollado	[re.soˈʎa.ðo]

Indicatif

Présent (yo)   resuello [reˈswe.ʎo] (tú/vos)  ou (vos)   resuellas  resollás [reˈswe.ʎas] [re.soˈʎas] (él/ella/Ud.)   resuella [reˈswe.ʎa] (nosostros-as)   resollamos [re.soˈʎa.mos] (vosostros-as/os)   resolláis [re.soˈʎai̯s] (ellos-as/Uds.)   resuellan [reˈswe.ʎan]	Passé composé (yo)   he resollado [e re.soˈʎa.ðo] (tú/vos)   has resollado [as re.soˈʎa.ðo] (él/ella/Ud.)   ha resollado [a re.soˈʎa.ðo] (nosotros-as)   hemos resollado [ˈe.mos re.soˈʎa.ðo] (vosotros-as/os)   habéis resollado [a.ˈβejs re.soˈʎa.ðo] (ellos-as/Uds.)   han resollado [an re.soˈʎa.ðo]
Imparfait (yo)   resollaba [re.soˈʎa.βa] (tú/vos)   resollabas [re.soˈʎa.βas] (él/ella/Ud.)   resollaba [re.soˈʎa.βa] (nosostros-as)   resollábamos [re.soˈʎa.βa.mos] (vosostros-as/os)   resollabais [re.soˈʎa.βai̯s] (ellos-as/Uds.)   resollaban [re.soˈʎa.βan]	Plus-que-parfait (yo)   había resollado [a.ˈβi.a re.soˈʎa.ðo] (tú/vos)   habías resollado [a.ˈβi.as re.soˈʎa.ðo] (él/ella/Ud.)   había resollado [a.ˈβi.a re.soˈʎa.ðo] (nosotros-as)   habíamos resollado [a.ˈβi.a.mos re.soˈʎa.ðo] (vosotros-as/os)   habíais resollado [a.ˈβi.ajs re.soˈʎa.ðo] (ellos-as/Uds.)   habían resollado [a.ˈβi.an re.soˈʎa.ðo]
Passé simple (yo)   resollé [re.soˈʎe] (tú/vos)   resollaste [re.soˈʎas.te] (él/ella/Ud.)   resolló [re.soˈʎo] (nosostros-as)   resollamos [re.soˈʎa.mos] (vosostros-as/os)   resollasteis [re.soˈʎas.tei̯s] (ellos-as/Uds.)   resollaron [re.soˈʎa.ɾon]	Passé antérieur (yo)   hube resollado [ˈu.βe re.soˈʎa.ðo] (tú/vos)   hubiste resollado [u.ˈβi.ste re.soˈʎa.ðo] (él/ella/Ud.)   hubo resollado [ˈu.βo re.soˈʎa.ðo] (nosotros-as)   hubimos resollado [u.ˈβi.mos re.soˈʎa.ðo] (vosotros-as/os)   hubisteis resollado [u.ˈβi.stejs re.soˈʎa.ðo] (ellos-as/Uds.)   hubieron resollado [u.ˈβje.ɾon re.soˈʎa.ðo]
Futur simple (yo)   resollaré [re.so.ʎaˈɾe] (tú/vos)   resollarás [re.so.ʎaˈɾas] (él/ella/Ud.)   resollará [re.so.ʎaˈɾa] (nosostros-as)   resollaremos [re.so.ʎaˈɾe.mos] (vosostros-as/os)   resollaréis [re.so.ʎaˈɾei̯s] (ellos-as/Uds.)   resollarán [re.so.ʎaˈɾan]	Futur antérieur (yo)   habré resollado [a.ˈβɾe re.soˈʎa.ðo] (tú/vos)   habrás resollado [a.ˈβɾas re.soˈʎa.ðo] (él/ella/Ud.)   habrá resollado [a.ˈβɾa re.soˈʎa.ðo] (nosotros-as)   habremos resollado [a.ˈβɾe.mos re.soˈʎa.ðo] (vosotros-as/os)   habréis resollado [a.ˈβɾejs re.soˈʎa.ðo] (ellos-as/Uds.)   habrán resollado [a.ˈβɾan re.soˈʎa.ðo]

Conditionnel

Présent (yo)   resollaría [re.so.ʎaˈɾi.a] (tú/vos)   resollarías [re.so.ʎaˈɾi.as] (él/ella/Ud.)   resollaría [re.so.ʎaˈɾi.a] (nosostros-as)   resollaríamos [re.so.ʎaˈɾi.a.mos] (vosostros-as/os)   resollaríais [re.so.ʎaˈɾi.ai̯s] (ellos-as/Uds.)   resollarían [re.so.ʎaˈɾi.an]

Passé (yo)   habría resollado [a.ˈβɾi.a re.soˈʎa.ðo] (tú/vos)   habrías resollado [a.ˈβɾi.as re.soˈʎa.ðo] (él/ella/Ud.)   habría resollado [a.ˈβɾi.a re.soˈʎa.ðo] (nosotros-as)   habríamos resollado [a.ˈβɾi.a.mos re.soˈʎa.ðo] (vosotros-as/os)   habríais resollado [a.ˈβɾi.ajs re.soˈʎa.ðo] (ellos-as/Uds.)   habrían resollado [a.ˈβɾi.an re.soˈʎa.ðo]

Subjonctif

Notes

De manière générale, l’accent diacritique tonique à l'imparfait ainsi qu’au futur du subjonctif ne se place qu’à la première personne du pluriel, sauf rares exceptions.

Présent (yo)   resuelle [re.ˈswe.ʎe] (tú/vos)  ou (vos)   resuelles  resollés [re.ˈswe.ʎes] [re.soˈʎes] (él/ella/Ud.)   resuelle [re.ˈswe.ʎe] (nosostros-as)   resollemos [re.soˈʎe.mos] (vosostros-as/os)   resolléis [re.soˈʎei̯s] (ellos-as/Uds.)   resuellen [re.ˈswe.ʎen]	Passé composé (yo)   haya resollado [ˈa.ja re.soˈʎa.ðo] (tú/vos)  ou (vos)   hayas resollado  hayás resollado [ˈa.jas re.soˈʎa.ðo] [a.ˈjas re.soˈʎa.ðo] (él/ella/Ud.)   haya resollado [ˈa.ja re.soˈʎa.ðo] (nosotros-as)   hayamos resollado [a.ˈja.mos re.soˈʎa.ðo] (vosotros-as/os)   hayáis resollado [a.ˈjajs re.soˈʎa.ðo] (ellos-as/Uds.)   hayan resollado [ˈa.jan re.soˈʎa.ðo]
Imparfait (en -ra) (yo)   resollara [re.soˈʎa.ɾa] (tú/vos)   resollaras [re.soˈʎa.ɾas] (él/ella/Ud.)   resollara [re.soˈʎa.ɾa] (nosostros-as)   resolláramos [re.soˈʎa.ɾa.mos] (vosostros-as/os)   resollarais [re.soˈʎa.ɾai̯s] (ellos-as/Uds.)   resollaran [re.soˈʎa.ɾan]	Plus-que-parfait (en -era) (yo)   hubiera resollado [u.ˈβje.ɾa re.soˈʎa.ðo] (tú/vos)   hubieras resollado [u.ˈβje.ɾas re.soˈʎa.ðo] (él/ella/Ud.)   hubiera resollado [u.ˈβje.ɾa re.soˈʎa.ðo] (nosotros-as)   hubiéramos resollado [u.ˈβje.ɾa.mos re.soˈʎa.ðo] (vosotros-as/os)   hubierais resollado [u.ˈβje.ɾajs re.soˈʎa.ðo] (ellos-as/Uds.)   hubieran resollado [u.ˈβje.ɾan re.soˈʎa.ðo]
Imparfait (en -se) (yo)   resollase [re.soˈʎa.se] (tú/vos)   resollases [re.soˈʎa.ses] (él/ella/Ud.)   resollase [re.soˈʎa.se] (nosostros-as)   resollásemos [re.soˈʎa.se.mos] (vosostros-as/os)   resollaseis [re.soˈʎa.sei̯s] (ellos-as/Uds.)   resollasen [re.soˈʎa.sen]	Plus-que-parfait (en -ese) (yo)   hubiese resollado [u.ˈβje.se re.soˈʎa.ðo] (tú/vos)   hubieses resollado [u.ˈβje.ses re.soˈʎa.ðo] (él/ella/Ud.)   hubiese resollado [u.ˈβje.se re.soˈʎa.ðo] (nosotros-as)   hubiésemos resollado [u.ˈβje.se.mos re.soˈʎa.ðo] (vosotros-as/os)   hubieseis resollado [u.ˈβje.sejs re.soˈʎa.ðo] (ellos-as/Uds.)   hubiesen resollado [u.ˈβje.sen re.soˈʎa.ðo]
Futur (yo)   resollare [re.soˈʎa.ɾe] (tú/vos)   resollares [re.soˈʎa.ɾes] (él/ella/Ud.)   resollare [re.soˈʎa.ɾe] (nosostros-as)   resolláremos [re.soˈʎa.ɾe.mos] (vosostros-as/os)   resollareis [re.soˈʎa.ɾei̯s] (ellos-as/Uds.)   resollaren [re.soˈʎa.ɾen]	Futur antérieur (yo)   hubiere resollado [u.ˈβje.ɾe re.soˈʎa.ðo] (tú/vos)   hubieres resollado [u.ˈβje.ɾes re.soˈʎa.ðo] (él/ella/Ud.)   hubiere resollado [u.ˈβje.ɾe re.soˈʎa.ðo] (nosotros-as)   hubiéremos resollado [u.ˈβje.ɾe.mos re.soˈʎa.ðo] (vosotros-as/os)   hubiereis resollado [u.ˈβje.ɾejs re.soˈʎa.ðo] (ellos-as/Uds.)   hubieren resollado [u.ˈβje.ɾen re.soˈʎa.ðo]

Impératif

Notes

• La forme négative de l’impératif se construit avec le présent du subjonctif à la deuxième personne du singulier.
• La forme affirmative de l’impératif est défective à la première personne du singulier, mais on peut y substituer le présent du subjonctif.

Présent (forme affirmative) (yo)   — [–] (tú)  ou (vos)   resuella  resollá [reˈswe.ʎa] [re.soˈʎa] (usted)   resuelle [reˈswe.ʎe] (nosostros-as)   resollemos [re.soˈʎe.mos] (vosostros-as)   resollad [re.soˈʎað] (ustedes)   resuellen [reˈswe.ʎen]