dismegañsus
Breton modifier
Étymologie modifier
Adjectif modifier
Mutation | Forme |
---|---|
Non muté | dismegañsus |
Adoucissante | zismegañsus |
Nature | Forme |
---|---|
Positif | dismegañsus |
Comparatif | dismegañsusocʼh |
Superlatif | dismegañsusañ |
Exclamatif | dismegañsusat |
dismegañsus \diz.me.ˈgã.sːys\
- Méprisable.
- — Kabiten, eme eur serjant, me gaf d’ign eo eun tamm dismegansuz evidomp mont e kear gand eur vaouez ereet he daouarn d’ezhi. [...]. — (Lan Inisan, Emgann Kergidu Lodenn 2, J.B. hag A. Lefournier, Brest, 1878, page 285)
- — Kabiten », eme ur serjant, « me ’gav din eo un tamm dismegañsus evidomp mont e kêr gant ur vaouez ereet he daouarn dezhi. [...]. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 2, Éditions Al Liamm, 1977, page 205)
- — Capitaine, dit un sergent, je trouve que ce n’est pas très glorieux pour nous d’aller en ville avec une femme dont les mains sont entravées. [...].
- Méprisant.
- Insultant, offensant.
Synonymes modifier
Références modifier
- « faeüs, disprizus ; dismegus, dismegañsus » dans François Vallée, Grand dictionnaire français-breton, Édition de l'Impression commerciale de Bretagne, Rennes, 1931-1933, 817 pages, page 461b, 509b
- Roparz Hemon, Nouveau dictionnaire breton français, Al Liamm, 6e édition revue et augmentée, 1978, page 196a
- Martial Ménard, Dictionnaire français-breton, Éditions Palantines, 2012, ISBN 978-2-35678069-0, page 854a, 939b