Allemand modifier

Étymologie modifier

Étymologie manquante ou incomplète. Si vous la connaissez, vous pouvez l’ajouter en cliquant ici.

Verbe modifier

Mode ou
temps
Personne Forme
Présent 1re du sing. ich pappe
2e du sing. du pappst
3e du sing. er pappt
Prétérit 1re du sing. ich pappte
Subjonctif II 1re du sing. ich pappte
Impératif 2e du sing. papp
pappe!
2e du plur. pappt!
Participe passé gepappt
Auxiliaire haben
voir conjugaison allemande

pappen \ˈpapn̩\ (voir la conjugaison)

  1. (Familier) Coller.

Prononciation modifier

Néerlandais modifier

Étymologie modifier

Formé sur le substantif pap (« bouillie, apprêt »)

Verbe modifier

Présent Prétérit
ik pap papte
jij papt
hij, zij, het papt
wij pappen papten
jullie pappen
zij pappen
u papt papte
Auxiliaire Participe présent Participe passé
hebben pappend gepapt

pappen \Prononciation ?\

  1. Coller.
    • Papier pappen.
      Encoller du papier.
    • Een stof pappen.
      Apprêter une étoffe.
  2. Tourner en bouillie.

Apparentés étymologiques modifier

Forme de nom commun modifier

pappen \Prononciation ?\

  1. Pluriel de pap.

Taux de reconnaissance modifier

En 2013, ce mot était reconnu par[1] :
  • 87,1 % des Flamands,
  • 92,4 % des Néerlandais.

Prononciation modifier

Références modifier

  1. Marc Brysbaert, Emmanuel Keuleers, Paweł Mandera et Michael Stevens, Woordenkennis van Nederlanders en Vlamingen anno 2013: Resultaten van het Groot Nationaal Onderzoek Taal, Université de Gand, 15 décembre 2013, 1266 p. → [lire en ligne]