Étymologie

modifier
Dérivé de princeps, avec le suffixe -atus.

Nom commun

modifier
Cas Singulier Pluriel
Nominatif principatus principatūs
Vocatif principatus principatūs
Accusatif principatum principatūs
Génitif principatūs principatuum
Datif principatūi
ou principatū
principatibus
Ablatif principatū principatibus

principatus \Prononciation ?\ masculin

  1. Prééminence, primauté, principe, première place.
    • Omnem enim naturam necesse est, quae non solitaria sit neque simplex sed cum alio iuncta atque conexa, habere aliquem in se principatum, ut in homine mentem, in belua quiddam simile mentis, unde oriantur rerum adpetitus; in arborum autem et earum rerum, quae gignuntur e terra, radicibus inesse principatus putatur, principatum autem id dico, quod Graeci hegemonicon vocant, quo nihil in quoque genere nec potest nec debet esse praestantius, ita necesse est illud etiam, in quo sit totius naturae principatus, esse omnium optumum omniumque rerum potestate dominatuque dignissimum. — (Cicéron, De natura deorum, traduction)
      Car il faut que dans un tout composé de parties, il y en ait une qui domine. Dans l'homme, c'est l'entendement: dans les bêtes, quelque chose de semblable à l'entendement, le principe de leurs appétits : dans les arbres et autres plantes, on croit que c'est la racine. J'appelle partie supérieure, ce qu'il peut et doit y avoir de plus excellent dans le tout où elle se trouve. Celle de l'univers est donc nécessairement ce qu'il y a de meilleur, et ce qui mérite le mieux de commander à tout ce qui existe.
  2. (Politique) Principat, dignité impériale.
    • Fenestella, qui obiit novissimo Tiberii Caesaris principatu — (Pline, Naturalis Historia)
      Fenestella, qui mourut la dernière année du règne de Tibère…
  3. (Latin moderne) Principauté.

Dérivés dans d’autres langues

modifier

Références

modifier