Breton modifier

Étymologie modifier

Du moyen breton reulenn[1][2].
Dérivé de reol, avec le suffixe -enn.

Nom commun modifier

Singulier Pluriel
reolenn reolennoù

reolenn \ˈrɛwlɛn\ féminin

  1. Règle, règlement.
  2. Précepte.
    • Setu amañ eur reolenn am eus klevet e Perwenan, e-lec’h m’ am eus dastumet istor Laou ha Per :
      Ar Pab war e gador veur, ar Roue war e dron ;
      An Eskop en e iliz, ar Person o sermon... — (Yann ar Flocʼh, Koñchennou eus Bro ar Ster Aon, Kemper, 1950, page 69)
      Voici un précepte que j’ai entendu à Penvénan, où j’ai collecté l’histoire de Guillaume et de Pierre :
      Le Pape sur son trône papal, le Roi sur son trône ;
      L’Évêque dans son église, le Prêtre qui sermonne...
  3. Règle (objet).

Dérivés modifier

Voir aussi modifier

  • reolenn sur l’encyclopédie Wikipédia (en breton)  

Références modifier

  1. Jehan LagadeucCatholicon, Tréguier, 1499
  2. Albert Deshayes, Dictionnaire étymologique du breton, Le Chasse-Marée, Douarnenez, 2003, page 622a