Breton modifier

Étymologie modifier

Dérivé de dogan (« cocu »), avec le suffixe -iñ.

Verbe modifier

Mutation Infinitif
Non muté doganiñ
Adoucissante zoganiñ
Durcissante toganiñ

doganiñ \do.ˈɡãː.nĩ\ transitif direct (voir la conjugaison)

  1. Cocufier.
    • — Atô, Itron, na mar credfenn
      Dogani ’n aotro, hen grafenn.
      — (Fañch an Uhel, Soniou Breiz Izel, vol 2, 1890, page 118)
      Ah Madame, si j’osais
      Cocufier Monsieur, je le ferais.
    • P’hen doa ann aotro doganet,
      Iannic keiz a oele bepred
      — (Fañch an Uhel, Soniou Breiz Izel, vol 2, 1890, page 118)
      Quand il eu cocufié Monsieur
      Le cher Petit-Jean pleurait toujours.
    • Setu ur gwaz, Alexandre, gwerzher tier-koad er menezioù, é teskiñ en un taol ema bet doganet gant Juliette, e vaouez yaouank. — (Yann-Glaod ar Ruyet, Le torrent, in Ya !, no 914, 3 décembre 2022, page 8)
      Voila un homme, Alexandre, vendeur de maisons en bois dans les montagnes, qui apprend d’un coup qu’il a été cocufié par Juliette, sa jeune femme.

Variantes modifier

Antonymes modifier

Dérivés modifier