edomp
Breton modifier
Forme de verbe modifier
edomp \e.ˈdɔ̃m(p)\
- Forme de localisation de la première personne du pluriel du passé de l’indicatif du verbe bezañ.
- Ha, keit m’edomp ocʼh evañ hag o kontañ, Herri a selle atav ouzh traoñ an armel [...]. — (Jakez Riou, An ti satanazet, Skridoù Breizh, 1944, page 76)
- Et, tandis que nous buvions et devisions, Herri regardait toujours le bas de l’armoire [...].
- Eizh deiz diwezhatocʼh, edomp en Douar-Nevez hag e tilestras hor Gallaoued er vro-se. — (Daniel Defoe, Abrobin, traduit par Yeun ar Gow, Al Liamm, 1964, page 156)
- Huit jours plus trad, nous étions à Terre-Neuve et nos Français y (dans ce pays-là) débarquèrent.
- Ha, keit m’edomp ocʼh evañ hag o kontañ, Herri a selle atav ouzh traoñ an armel [...]. — (Jakez Riou, An ti satanazet, Skridoù Breizh, 1944, page 76)