ennor
Breton modifier
Forme de préposition modifier
Personne | Forme |
---|---|
1re du sing. | ennon |
2e du sing. | ennout |
3e masc. du sing. | ennañ |
3e fém. du sing. | enni |
1re du plur. | ennomp |
2e du plur. | ennocʼh |
3e du plur. | enno ou enne |
Impersonnel | ennor |
ennor \ˈɛnːɔr\
- Forme conjuguée à l'impersonnel de la préposition e.
- Fall eo chom re hir da gompren ennor an unan. — (Visant Fave, Ar ragano gourfenger "or", in Feiz ha Breiz, no 3-4, mars-avril 1943, page 271)
- L’introspection prolongée est funeste.
- Ur gwallskouer a laka soñjoù fall da sevel ennor an-un[an]. — (Yeun ar Gow, Les formes impersonnelles en breton (Quelques exemples dans le parler de Pleyben), in Annales de Bretagne, n° 70-4, 1963, page 497)
- Un scandale fait naître de mauvaise pensées en nous (en soi).
- Fall eo chom re hir da gompren ennor an unan. — (Visant Fave, Ar ragano gourfenger "or", in Feiz ha Breiz, no 3-4, mars-avril 1943, page 271)