kivijer
Breton modifier
Étymologie modifier
- (1652)[1] Du moyen breton quiuiger, dérivé de kivij (« tan »), avec le suffixe -er.
- À comparer avec les noms cyffaether en gallois, kyfýthyer en cornique,
Nom commun modifier
Mutation | Singulier | Pluriel 1 | Pluriel 2 |
---|---|---|---|
Non muté | kivijer | kivijerien | kivijerion |
Adoucissante | givijer | givijerien | givijerion |
Spirante | cʼhivijer | cʼhivijerien | cʼhivijerion |
kivijer \ki.ˈviː.ʒɛr\ masculin (pour une femme, on dit : kivijerez)
- Tanneur.
- Ne deo ket fall ar son-se tamm ebet, cʼhwi ' oar. Tamm ebet, Juluanig, eme ar cʼhivijer. — (Fañch Elies, Juluanig an Trebez, in Al Liamm, no 80, mai-juin 1960, page 135)
- Ce chant n’est pas mal du tout, vous savez. Du tout, Juluanig, dit le tanneur.
- Ma tegouezhas neuze kivijerien eus Gwengamp, eus ar Rocʼh hag eus Landreger. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl /3, Éditions Al Liamm, 1988, page 211)
- Alors des tanneurs arrivèrent de Guingamp, de la Roche et de Tréguier.
- A drugarez da vercʼh kivijerion ampart Landreger, ne varvo ket avat soñj ar vicher-se. — (Benead, Breizh Bemdez Doue, in Al Liamm, no 122, mai-juin 1967, page 230)
- Grâce à la fille des tanneurs compétents de Tréguier, le souvenir de ce métier ne mourra pas.
- Ne deo ket fall ar son-se tamm ebet, cʼhwi ' oar. Tamm ebet, Juluanig, eme ar cʼhivijer. — (Fañch Elies, Juluanig an Trebez, in Al Liamm, no 80, mai-juin 1960, page 135)
Références modifier
- ↑ Martial Ménard, Devri : Le dictionnaire diachronique du breton, 2018 → consulter cet ouvrage