Voir aussi : languît

Français modifier

Forme de verbe modifier

Voir la conjugaison du verbe languir
Indicatif Présent
il/elle/on languit
Imparfait
Passé simple
il/elle/on languit
Futur simple

languit \lɑ̃.ɡi\

  1. Troisième personne du singulier de l’indicatif présent de languir.
  2. Troisième personne du singulier du passé simple de languir.

Anagrammes modifier

Modifier la liste d’anagrammes

Ancien occitan modifier

 

Étymologie modifier

Participe passé de languir.

Adjectif modifier

languit masculin

  1. Alangui, abattu.
  2. Infect, puant.

Références modifier

  • François Raynouard, Lexique roman ou Dictionnaire de la langue des troubadours, comparée avec les autres langues de l’Europe latine, 1838–1844 → consulter cet ouvrage

Néerlandais modifier

Étymologie modifier

Composé de lang « long » et de uit « étalé ».

Adverbe modifier

languit \Prononciation ?\

  1. De tout son long.
    • languit vallen
      tomber de tout son long

Taux de reconnaissance modifier

En 2013, ce mot était reconnu par[1] :
  • 97,4 % des Flamands,
  • 97,9 % des Néerlandais.

Prononciation modifier

Références modifier

  1. Marc Brysbaert, Emmanuel Keuleers, Paweł Mandera et Michael Stevens, Woordenkennis van Nederlanders en Vlamingen anno 2013: Resultaten van het Groot Nationaal Onderzoek Taal, Université de Gand, 15 décembre 2013, 1266 p. → [lire en ligne]