FrançaisModifier

Forme d’adjectif Modifier

Singulier Pluriel
Masculin muni
\my.ni\

munis
\my.ni\
Féminin munie
\my.ni\
munies
\my.ni\

munis \my.ni\ masculin pluriel

  1. Masculin pluriel de muni.
    • Apple invente les micro-ordinateurs type MacIntosh munis d’écrans graphiques (copiés sur ceux du centre de recherches de Xerox). — (Jacques Beigbeder, L’épopée du centre de calcul de l’ENS, L’Archicube n° 20, juin 2016, page 34)

Forme de verbe Modifier

Voir la conjugaison du verbe munir
Participe Présent
Passé
(masculin pluriel)
munis
Indicatif Présent je munis
tu munis
Imparfait
Passé simple je munis
tu munis
Futur simple
Impératif Présent (2e personne du singulier)
munis

munis \my.ni\ masculin pluriel

  1. 'Première personne du singulier du présent de l’indicatif de munir.
  2. 'Deuxième personne du singulier du présent de l’indicatif de munir.
  3. 'Première personne du singulier du passé simple de munir.
  4. 'Deuxième personne du singulier du passé simple de munir.
  5. 'Deuxième personne du singulier de l’impératif de munir.
  6. 'Masculin pluriel du passé simple de munir.

AnagrammesModifier

Modifier la liste d’anagrammes

LatinModifier

ÉtymologieModifier

Apparenté[1] à munus, muneris (« service, fonction »), d’où immunis (« exempt de tout impôt, libre de toutes charges ») ; de l’indo-européen commun *mei- (« changer, échanger »).

Adjectif Modifier

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif munis munis mune munes munes munia
Vocatif munis munis mune munes munes munia
Accusatif munem munem mune munes munes munia
Génitif munis munis munis munium munium munium
Datif muni muni muni munibus munibus munibus
Ablatif muni muni muni munibus munibus munibus

munis \Prononciation ?\

  1. Serviable, qui remplit ses fonctions, obligeant, reconnaissant.
    • dico ejus pro meritis gratum me et munem fore — (Plaut. Merc. prol. 105)

RéférencesModifier