respont
BretonModifier
ÉtymologieModifier
Nom commun Modifier
Singulier | Pluriel |
---|---|
respont | respontoù |
respont \ˈrɛs.pɔ̃nt\ masculin
- Réponse.
- Ken dicʼhortoz ’oa ar respont-se ma tirollas ar markiz da cʼhoarzhin [...]. — (Anjela Duval, Kefeleg Job kozh, in Oberenn glok, Mignoned Anjela & alii, 2000, page 873)
- Cette réponse-là était si inattendue que le marquis éclata de rire [...].
- Ne oan ket chomet pell da dortal neuze a-raok biziata niverenn Rachel da reiñ ma respont dezhi. — (Mich Beyer, Seizh Devezh Warn-ugent, An Alarcʼh Embannadurioù, 2006, page 9)
- Je n’étais pas alors resté longtemps à hésiter avant de taper le numéro de Rachel pour lui donner ma réponse.
- Ken dicʼhortoz ’oa ar respont-se ma tirollas ar markiz da cʼhoarzhin [...]. — (Anjela Duval, Kefeleg Job kozh, in Oberenn glok, Mignoned Anjela & alii, 2000, page 873)
DérivésModifier
Verbe Modifier
respont \ˈrɛs.pɔ̃nt\ intransitif-transitif (voir la conjugaison), base verbale respont-
- Répondre.
- Den ne oa evit respont. — (Jakez Riou, Troiou-kamm Alanig al Louarn 2, Gwalarn, 1936, page 64)
- Personne nʼétait en mesure de répondre.
- Den ne oa evit respont. — (Jakez Riou, Troiou-kamm Alanig al Louarn 2, Gwalarn, 1936, page 64)
Forme de verbe Modifier
respont \ˈrɛs.pɔ̃nt\
- Troisième personne du singulier de l’indicatif présent du verbe respont.
- Deuxième personne du singulier de l’impératif du verbe respont.
AnagrammesModifier
RéférencesModifier
- ↑ Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499
- ↑ Albert Deshayes, Dictionnaire étymologique du breton, Le Chasse-Marée, Douarnenez, 2003, page 623b