Étymologie

modifier
Du vieux slave skripěti[1] qui donne aussi le russe скрипеть, skripétʹ, le tchèque skřípět, skřípat, qui correspond à skrzypać (« jouer du violon »).

skrzypieć \skʂɨ.pjɛt͡ɕ\ imperfectif (perfectif : skrzypnąć) (voir la conjugaison)

  1. Crisser, grincer.
    • A samochód toczył się niezgrabnie, chrzęścił i skrzypiał, dzwonił i kaszlał. — (Jerzy Broszkiewicz, Wielka, większa i największa, 1960)
      La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)

Dérivés

modifier

Prononciation

modifier

Références

modifier
  1. « skrzyp », dans Aleksander Brückner, Słownik etymologiczny języka polskiego, 1927