Conjugaison:français/issarder

Conjugaison en français
issarder
Verbe du premier groupe,
conjugué comme {{fr-conj-1}}

Conjugaison de issarder, verbe du 1er groupe, conjugué avec l’auxiliaire avoir.


Modes impersonnels

Indicatif

Présent
j’ issarde \ʒ‿ i.saʁd\
tu  issardes \ty  i.saʁd\
il/elle/on  issarde \[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿ i.saʁd\
nous  issardons \nu.z‿ i.saʁ.dɔ̃\
vous  issardez \vu.z‿ i.saʁ.de\
ils/elles  issardent \[il/ɛl].z‿ i.saʁd\
Passé composé
j’ai  issardé  \ʒ‿e i.saʁ.de\
tu as  issardé  \ty a.z‿i.saʁ.de\
il/elle/on a  issardé  \[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿a.i.saʁ.de\
nous avons  issardé  \nu.z‿a.vɔ̃.z‿i.saʁ.de\
vous avez  issardé  \vu.z‿a.ve.z‿i.saʁ.de\
ils/elles ont  issardé  \[i/ɛ]l.z‿ɔ̃.t‿i.saʁ.de\
Imparfait
j’ issardais \ʒ‿ i.saʁ.dɛ\
tu  issardais \ty  i.saʁ.dɛ\
il/elle/on  issardait \[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿ i.saʁ.dɛ\
nous  issardions \nu.z‿ i.saʁ.djɔ̃\
vous  issardiez \vu.z‿ i.saʁ.dje\
ils/elles  issardaient \[il/ɛl].z‿ i.saʁ.dɛ\
Plus-que-parfait
j’avais  issardé  \ʒ‿a.vɛ.z‿i.saʁ.de\
tu avais  issardé  \ty a.vɛ.z‿i.saʁ.de\
il/elle/on avait  issardé  \[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿a.vɛ.t‿i.saʁ.de\
nous avions  issardé  \nu.z‿a.vjɔ̃.z‿i.saʁ.de\
vous aviez  issardé  \vu.z‿a.vje.z‿i.saʁ.de\
ils/elles avaient  issardé  \[i/ɛ]l.z‿a.vɛ.t‿i.saʁ.de\
Passé simple
j’ issardai \ʒ‿ i.saʁ.de\
tu  issardas \ty  i.saʁ.da\
il/elle/on  issarda \[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿ i.saʁ.da\
nous  issardâmes \nu.z‿ i.saʁ.dam\
vous  issardâtes \vu.z‿ i.saʁ.dat\
ils/elles  issardèrent \[il/ɛl].z‿ i.saʁ.dɛʁ\
Passé antérieur
j’eus  issardé  \ʒ‿y.z‿i.saʁ.de\
tu eus  issardé  \ty y.z‿i.saʁ.de\
il/elle/on eut  issardé  \[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿y.t‿i.saʁ.de\
nous eûmes  issardé  \nu.z‿ym.z‿i.saʁ.de\
vous eûtes  issardé  \vu.z‿yt.z‿i.saʁ.de\
ils/elles eurent  issardé  \[i/ɛ]l.z‿yʁ.t‿i.saʁ.de\
Futur simple
j’ issarderai \ʒ‿ i.saʁ.d(ə.)ʁe\
tu  issarderas \ty  i.saʁ.d(ə.)ʁa\
il/elle/on  issardera \[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿ i.saʁ.d(ə.)ʁa\
nous  issarderons \nu.z‿ i.saʁ.d(ə.)ʁɔ̃\
vous  issarderez \vu.z‿ i.saʁ.d(ə.)ʁe\
ils/elles  issarderont \[il/ɛl].z‿ i.saʁ.d(ə.)ʁɔ̃\
Futur antérieur
j’aurai  issardé  \ʒ‿o.ʁe i.saʁ.de\
tu auras  issardé  \ty o.ʁa.z‿i.saʁ.de\
il/elle/on aura  issardé  \[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿o.ʁa i.saʁ.de\
nous aurons  issardé  \nu.z‿o.ʁɔ̃.z‿i.saʁ.de\
vous aurez  issardé  \vu.z‿o.ʁe.z‿i.saʁ.de\
ils/elles auront  issardé  \[i/ɛ]l.z‿o.ʁɔ̃.t‿i.saʁ.de\

Subjonctif

Présent
que j’ issarde \kə ʒ‿ i.saʁd\
que tu  issardes \kə ty  i.saʁd\
qu’il/elle/on  issarde \k‿[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿ i.saʁd\
que nous  issardions \kə nu.z‿ i.saʁ.djɔ̃\
que vous  issardiez \kə vu.z‿ i.saʁ.dje\
qu’ils/elles  issardent \k‿[il/ɛl].z‿ i.saʁd\
Passé
que j’aie  issardé  \kə ʒ‿ɛ i.saʁ.de\
que tu aies  issardé  \kə ty ɛ.z‿i.saʁ.de\
qu’il/elle/on ait  issardé  \k‿[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿ɛ.t‿i.saʁ.de\
que nous ayons  issardé  \kə nu.z‿ɛ.jɔ̃.z‿i.saʁ.de\
que vous ayez  issardé  \kə vu.z‿ɛ.je.z‿i.saʁ.de\
qu’ils/elles aient  issardé  \k‿[i/ɛ]l.z‿ɛ.t‿i.saʁ.de\
Imparfait
que j’ issardasse \kə ʒ‿ i.saʁ.das\
que tu  issardasses \kə ty  i.saʁ.das\
qu’il/elle/on  issardât \k‿[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿ i.saʁ.da\
que nous  issardassions \kə nu.z‿ i.saʁ.da.sjɔ̃\
que vous  issardassiez \kə vu.z‿ i.saʁ.da.sje\
qu’ils/elles  issardassent \k‿[il/ɛl].z‿ i.saʁ.das\
Plus-que-parfait
que j’eusse  issardé  \kə ʒ‿ys i.saʁ.de\
que tu eusses  issardé  \kə ty ys.z‿i.saʁ.de\
qu’il/elle/on eût  issardé  \k‿[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿y.t‿i.saʁ.de\
que nous eussions  issardé  \kə nu.z‿y.sjɔ̃.z‿i.saʁ.de\
que vous eussiez  issardé  \kə vu.z‿y.sje.z‿i.saʁ.de\
qu’ils/elles eussent  issardé  \k‿[i/ɛ]l.z‿ys.t‿i.saʁ.de\

Conditionnel

Impératif

Présent
  issarde  \i.saʁd\
  issardons  \i.saʁ.dɔ̃\
  issardez  \i.saʁ.de\
Passé
 aie  issardé   \ɛ i.saʁ.de\ 
 ayons  issardé   \ɛ.jɔ̃.z‿i.saʁ.de\ 
 ayez  issardé   \ɛ.je.z‿i.saʁ.de\