displijadur
Breton modifier
Étymologie modifier
Nom commun modifier
Mutation | Singulier | Pluriel |
---|---|---|
Non muté | displijadur | displijadurioù |
Adoucissante | zisplijadur | zisplijadurioù |
Durcissante | tisplijadur | tisplijadurioù |
displijadur \dis.pli.ˈʒɑː.dyr\ masculin ou féminin (l’usage hésite)
- Déplaisir, mécontentement.
- Dont a rer da goll amzer ha caout displijadur. — (François-Marie Luzel, Soniou Breiz Izel, volume 2, 1890, page 8)
- On ne fait que perdre du temps et avoir déplaisir.
- Koulskoude n’em oa ket gallet dont a-benn, en devez-ze, da gomz outan, ha me a dleas distrei da Dreflez, gant displijadur. — (Lan Inizan, Toull al lakez, Le Goaziou, Kemper, Derrien, Brest, 1930, pages VI)
- Cependant je n’avais pas réussi à lui parler ce jour-là, et je dus retourner à Tréflez, mécontent.
- Dont a rer da goll amzer ha caout displijadur. — (François-Marie Luzel, Soniou Breiz Izel, volume 2, 1890, page 8)
- Peine.
- N’em euz bet war ar bed-ma nemed displijadur. — (Théodore Hersart de La Villemarqué, Barzaz Breiz, Didier et Cie, 1867, page 464)
- Je n’ai eu en ce monde que des peines à endurer.
- Eno, dindan ar weenn-ze, e vijent evurus, ankouaet gante o zrubuilh, o displijadur, alïes o anken. — (Fañch al Lae, Bilzig, Ad. Le Goaziou, leorier, Kemper, 1925, page 92)
- Là, sous cet arbre, ils étaient heureux, ils oubliaient leurs inquiétudes, leurs peines, souvent leurs chagrins.
- N’em euz bet war ar bed-ma nemed displijadur. — (Théodore Hersart de La Villemarqué, Barzaz Breiz, Didier et Cie, 1867, page 464)