edon
Breton modifier
Forme de verbe modifier
edon \e.ˈdɔ̃ːn\
- Forme de localisation de la première personne du singulier du passé de l’indicatif du verbe bezañ.
- Ho ! pell ne oan ket peogwir edon e Kervetouz. — (Jakez Riou, An ti satanazet, Skridoù Breizh, 1944, page 70)
- Oh ! je n’étais pas loin puisque j’étais à Kervetouz.
- Un deiz mʼedon o vont dʼar bourk, va cʼhi dʼam heul evel an ordinal, e welis ur cʼhad vihan o treuziñ an hent dek paz dirak Fido. — (Anjela Duval, Eñvorennoù brezel (1939-1945), in Oberenn glok, Mignoned Anjela & alii, 2000, page 902)
- Un jour, alors que jʼallais au bourg, mon chien me suivant comme dʼhabitude, je vis un petit lièvre traverser la route dix pas devant Fido.
- Ho ! pell ne oan ket peogwir edon e Kervetouz. — (Jakez Riou, An ti satanazet, Skridoù Breizh, 1944, page 70)